Sevda Yangını

Yüreğin Sesi Kim demiş ki sevmez diye, özlemez diye Delicesine tapmaz diye, yapamaz diye Seni görünce uzaktan Tutuldum, en içten, yürekten sana inan Benimde bir sevgilim var artık, haykırdım dünyaya Kalbim hep onun için atar, bütün aşklar feryada İnsan böyle sevince, görmüyormuş hiç bir şey Bekler mahşere kadar, özleyen yürek derbeder Yazan: Sade

Aşkın Baharı Sessizlikten gelen fısıltı uyandırdı her yeri Güneşin parıltısı, açtırdı çiçekleri Yeni günün sabahı, merhaba deyince Topraktan yansıdı aşkın enerjisi Yüzlere vuran, aşk yansısı Bağlar kalpleri, sevgi yumağı ile Sevgisiz olmaz gönül Açan gülün gölgesinde Yalnızlığı sevmez kimse, umut olsun ister içinde Kaybolma korkusu ile tutunur bir sevgiye Suskun yürek, dile...

"Zamanın" içinde savrulurken buldum kendimi. Şimdiye kadar fark edemediğim bir noktada ve yerde. Durmayan ve su misali akan "zaman", ne kadarda çok şey alıp götürmüş benden. Çocukluğumu, gençliğimi ve şimdi de yaşlılığımı. Direnemedim hiç bir zaman. Hep yenik düştüm. Tam bu defa güçlüyüm, ben galip gelmeliyim dediğim anda bile yenik düştüm. Sanki şimdiye kadar galip gelen...

Mutluluğa Sarılış Yeni bir candı o, gönüllere hayat veren Yüreklere umut serpip, yüzleri güldüren Uzun bekleyişin ardından, merak içinde Yolunu bekleyenlere merhaba diyen Hüznü de aldı yürekten, kederi de Gözlerdeki yaşı dindirdi yumuk gözleri ile Minik elleri ile tutunca annesini Yürekten aktı annenin çağlayan sevgisi Bir ufak nefesti, hayatı sevdiren Gelecekten umut...

Hayat masaldan ibaret Bir masal gibidir hayat çoğu zaman. Zamanın nasıl geçtiğini anlamadığımız bir masal. Kimine göre mutluluk dolu, kimine göre ise acı... Masallarda düşündüğümüz nasıl ve niçinler, bize hayatta düşünme fırsatı vermez. Anlıktır her şey. Düşünmeye zamanımız yoktur. Sonu belirsizdir.  Belirsizlikler, bilinmezlikler cezbeder bizi. Merak doğamızda var çünkü. Ve...

Yalnızlığımın içinde ben Konuşmama zamanıydı artık. Susmak gerekiyordu. Kırılan kalbin içi acıyor ama diyemiyordu. Anlayanı yoktu. Farklıydı bakışlar, farklıydı bekleyişler. O aslında çok bir şey istemiyordu. Sadece duyulmak istiyor, duyulduğunun belli olmasını bekliyordu. Konuşuyordu yalnızlığının verdiği suskunlukla sürekli. Bazen kendisi bile kızıyordu kendine, sus artık...