Sevgiliye Sesleniş

Uyanış Sessizliğe büründü içim yaprakların rengiyle Beklemekteydi gideni gözler yalnızlığın sesinde Sabretmek gerek diyordu kendine, sabretmek gerek Zamanı düşünmeden beklemek Bu gün yere düşen yapraklar Doğuracak zamanı gelince yenilerini Uyuyan iç uyanacak o zaman bahara Beklemenin ardındaki güneş Sessizliği bozacak  Güldürecek sabredenin sararan yüzünü  Hayat yeniden can...

Son Nefes Günler günleri, yıllar yılları kovalayarak geçiyor zaman Dünyanın döngüsünde, yeri geliyor kendini unutuyor insan Bir nefeslik can taşıyan bedende, koşturuyor durmadan Onca yaptığının bir kefen uğruna olduğunun, farkına bile varmadan Her şeyin sonu, alacağın son nefese bakar Yaptığın onca şey, geriden sana el sallar Değdi mi, değmedi mi diye düşünürken Keşkelerin...

Eskiyen Eşyalar Evimize veya kendimize aldığımız "eşyalar" zaman içerisinde yıpranırlar. Yıpranmanın haricinde bazı eşyalarında modası geçer. İnsanın doğasında sürekli bir şeyler alma vardır. Bazen ihtiyaçtan, bazen ise sadece almış olmak için.  Benim kullandığım her eşya zaman geçtikçe daha da değerleniyor. Gözümdeki kıymeti ve önemi artıyor. Bu en ufak diyebileceğiniz bir...

Geçmiş Çocuk olmak vardı şimdi.    Umarsızca çimlerde koşmak…  Ne dert, ne de tasa.  Tertemiz, masum…  Sadece anne ve baba…  Her şeyden uzak.  Çocuk olmak vardı şimdi…. Yazan: enpratikkadin

Baharda çalışmak bir başka güzel Bahar geldi. Etrafıma bakıyorum herkes bir coşku içerisinde. Kimi bunun farkında kimisi farkında değil. Her gün farklı kişiler görüyorum. Sadece onları izlemek bile bana o kadar çok şey anlatıyor ki. Acaba herkes benimle aynı şeyleri görüyor ve hissediyor mu diyorum bazen. Eğer öyle ise bu gerçekten güzel diyorum. Ya değilse. Ki adım gibi...

Umut Birisi sevgili mi dedi?  Gene kulaklarım yanlış duymaya başladı. Yağmur toprağa sesleniyormuş bana ne oluyorsa sanki. Herkesin bir sevgilisi var şu hayatta. Yağmurun toprak, ağaçların su, bulutların rüzgar, gökyüzünün güneş...  Peki peki ya benim sevgili nerede?  Yazan: enpratikkadin