Dönersin Diye

Bitmeyen Yolların Sevdası Gidiyorsun gene gözlerimde yaşlar bırakıp Yüreğimi tekrar tekrar dağlayıp Döneceğim bu son diyerek Gidiyorsun gene beni bırakıp Yürek yangını çaresiz beklemekte Her sonun ardı elbet geri gelmekte Söz geçmiyor seven yüreğe Kızaran gözler yaşlar içinde Özlemle bakıyor geleceğin güne Yolların buzu çözülür, yüreğin yangını karşısında Seven döner elbet,...

Platonik Sevda Dağlıyor içinin acısı, toprağı yeşertiyor göz yaşları Atmak istiyor kafasından bitmeyen sevdayı Dursun artık, bu acıtan ızdırap lal etmeden feryadı Yaraya çare olsun çölde beliren serap, Azrail almadan canını  Ne zormuş böyle sevda çekmek, bilmeden olmayanı beklemek Bile bile kendine acı çektirip, gene de vazgeçememek Demişlerdi yapma, üzülürsün, bakmaz...

Görmezden gelmeye çalışıyordu hayatı. Yağan yağmurun altında ıslanırken, dertlerini bir bir bırakıyordu damlalara. Durmasın istiyordu hiç. Kendini bu kadar huzurlu hissetmemişti çünkü uzun zamandır. Kandırmacaydı aslında bu yağış. Hayatın içinde varolan, gerçekliğin ta kendisi olan bir kandırmacaydı. Olsun diyordu genede. Anlık bile olsa ne güzel bir şeymiş mutlu olmak,...

İnsanız İşte Kendini bilmeyene, arkanı dönüp gidersin, sorana tanımıyorum dersin Kimdi o derler ise, kim kimdi der, kapıyı örtersin Haddinin sınırını bilmeyene, aynaya dön dersin Aynada kendini görmeyene, yolun açık olsun der, kapıyı örtersin Sorsan ben merkezinde yaşıyordur hayatı, görmez kendi cephelinde olanı Bencilliği yüzüne vurmuş, anlamaz suratına açıkça vurulanı...

Acımasız Vefa Dökme göz yaşlarını geçmişine Bilmez kimse ne çektiğini Bakarlar sana gülerler Sana kafayı yedi derler Başlarsın gülmeye dinen yaşlar ardından Zordur insan olmak bunca deıt arasından Yaşamadan bilemez kimse dersin Seni yine en iyi Sen teselli edersin... Yazan: enpratikkadin

Kocaman dünyanın acımasız ve yer yer vefalı sunumları içerisine doğdu çocuk. Her şeyden bir haber yaşıyordu. Hayat çocuklara güzel denilirdi ya, tam da onun tadını çıkartıyordu. Zaman beklemiyordu tabi, hızla geçiyor, birbirini kovalayan yıllar, herkesten, her şeyden bir şeyler çalıyordu. Onun içinde böyle oldu, hayatın değişmeyen düzeneği içinde. Ne ara büyüdü ve ne ara bu...