Aşkın Sesi

Acımasız Vefa İnsanlar bilmiyordu kıymet. Hep almayı öğrenmişlerdi. Bir şey istendiğinde verilen cevap hep aynıydı. "Öffffff" Evet öfff. Bunu iyi biliyorlardı. Belkide en  iyi bildikleri şey buydu. Acımasızlardı. Verilene o kadar çabuk alışıyorlardı ki, bunun sonucu da çabuk tüketiyorlar ve hep yenisini bekliyorlardı. Düşünmüyorlardı hiç. Anlamıyorlar ya da anlamak...

Özde İnsan Hayatın içinde, benim diyerek yaşıyor  Kendini görmüyor, bencilce bekliyor Kapısını çalan kısmet sandığı misafire Düşünmeden, gönül kapısını bile açıyor insan Sevgi, özveri, güven duygusundan uzak Düşünce pınarından bir yudum almaktan ırak Kendine düşkün, ben merkezli  Aklınca, mutlu olduğunu sanıyor insan Akıllı olmak, bakmak, baktığını anlamak Çok söz söylemeden...

İnsanız İşte Kendini bilmeyene, arkanı dönüp gidersin, sorana tanımıyorum dersin Kimdi o derler ise, kim kimdi der, kapıyı örtersin Haddinin sınırını bilmeyene, aynaya dön dersin Aynada kendini görmeyene, yolun açık olsun der, kapıyı örtersin Sorsan ben merkezinde yaşıyordur hayatı, görmez kendi cephelinde olanı Bencilliği yüzüne vurmuş, anlamaz suratına açıkça vurulanı...

Çoğu zaman geçmiş geçmişte kalmış deriz. Ama çoğu zamanda o geçmişin acısını yaşarız. Asıl olan ne yapacağımız değil ne yaptığımızdır. Çünkü yaptığımız (yaşadığımız) her şey sonramızı etkiler. Düşünmek önemlidir, düşündürebilmek ise daha önemli. Bir şeylere iç çekip keşke dememek ve ah çekmemek için her yapacağımız eylem öncesi bin defa düşünüp bir defa yapmak gerekir....

Sevdanın Son Nefesi Acı barındırıyor yürek dillendiremediği Ağlıyor içine içine sessizce Duymuyor kulakları, görmüyor gözleri, lâl olmuş dili Bekliyor hayatın ucundaki son nefesi Özlemle bakıyor gökyüzüne Belki diyor belki  Son nefes eline almadan acıyan yüreği Göz görür, kulak duyar, dil çözülür ve Haykırır sevgiliye sevgisini Yazan: enpratikkadin

Uyanış Sessizliğe büründü içim yaprakların rengiyle Beklemekteydi gideni gözler yalnızlığın sesinde Sabretmek gerek diyordu kendine, sabretmek gerek Zamanı düşünmeden beklemek Bu gün yere düşen yapraklar Doğuracak zamanı gelince yenilerini Uyuyan iç uyanacak o zaman bahara Beklemenin ardındaki güneş Sessizliği bozacak  Güldürecek sabredenin sararan yüzünü  Hayat yeniden can...