Kalp ve Acı

Hayat Uyanmak bazen o kadar zor geliyor ki, bu zorluk peşinde hayatın yükünü taşıyor. Biliyorum ki gözlerimi açtığımda bu yük omuzlarıma gene en ağır şekilde binecek ve beni bir nokta  da pes ettirip galip gelen her zaman ki gibi o olacak... Ya da kazanan ben... Kim bilebilir ki hayat bu sonuçta Ardında neler barındırdığını sadece gözlerimi açınca bilebilirim. Yazan:...

Yalnızlığın içinde kaybolmuş bir insan. Baharın müjdecisi leylekleri bekliyor gözleri havada. İçindeki çocuğu uyandırıp, yalnızlığına arkadaş yapmak için. Zaman hızla akıyor ve o bunu her defasında bıkmadan tekrarlıyor. Belkide farkında olmadan tekrara düşüyor her şeyden bi haber. Neden bahar uyandırıyor her şeyi, neden diğer zamanlar hep uykuda hayat. Buna ayak uydurmak...

Yazın güzeli "tatil" Yaz geldi hatta bitiyor belki de. Sıcak havaların üzerimizdeki etkisini bir parça azaltmak, koca bir yılın yoğun ve stresli geçen koşuşturmasını üzerimizden atabilmek için, yapılacak en güzel iş, tatile çıkmak. Kimimiz için tatil, deniz kenarında olmak, kimimiz için sabah erken kalkma zorunluluğu olmadan saatlerce uyumak, kimimiz içinse sevdiklerimizin...

Gölge Gün doğmaya başlar İnsanlar koşuşturmaya Gün biter İnsanlar evlerine döner Ya ben..  Kalırım yalnızlığımla Birden sokak lambaları yanar Benim için gün bitmeden başlar Sonra o sessiz karanlıktan Arkadaşım tek dostum çıkar O yokluğunun sırlarını  Ben günün sırlarını anlatırım  Zaman akar, koşuşturmalar tekrar başlar Tek sırdaşım gider Kalırım gene yalnızlığımla Beklerim...

Acımasız Vefa İnsanlar bilmiyordu kıymet. Hep almayı öğrenmişlerdi. Bir şey istendiğinde verilen cevap hep aynıydı. "Öffffff" Evet öfff. Bunu iyi biliyorlardı. Belkide en  iyi bildikleri şey buydu. Acımasızlardı. Verilene o kadar çabuk alışıyorlardı ki, bunun sonucu da çabuk tüketiyorlar ve hep yenisini bekliyorlardı. Düşünmüyorlardı hiç. Anlamıyorlar ya da anlamak...

Sessizliğin sesidir susmak Gözlerimi açıyorum, etrafıma bakıyorum. Kim var diye merak içerisinde usulca sesleniyorum. Kimse var mı? Beni duyan, gören... Ses yok. Yalnızım diyorum gene, her zamanki gibi yalnız. Neden diyorum sonra. Neden hep yalnızım ya da yalnız hissediyorum. Nerede yanlış yapıyorum. Ben miyim yanlış olan diyorum. Düşünmek buna çözüm olur mu? Elbette olmaz....