Kalp ve Acı

Karanlıktan uyanır birden insan Ve anlar gerçeği o zaman Yanlıştır bildiği her şey şimdiye kadar Giden gitmiş, ölen ölmüştür çoktan Ey sevda yangını yürek Gezersin deli gibi baharda Sevecek bir kalp, tutacak bir el ararsın Ararsın da, tuttuğun el o yüreği taşır mı, anlamazsın Değiştirir insanı, yüreğe giren sevda Değiştirir insanı, anlam veremediği dünya Gerek yok bunca...

Gözlerin Dili Birazdan kapıdan çıkıp gideceksin Ardıma baktığımda, yalnızlığım gülümseyecek bana Gözlerimin içinde saklanan hüzün Damla damla akacak, arkandan bakarak yollara Gene bekleyecek, döner umudu ile tekrara düşerek Bu defa zaman gülümseyecek, beklemenin çaresi yok, gitti gelmez diyerek Umut bu, sözle söz geçmez ki gönle Cihan inlese vazgeçmez, gönlün gözü bekleyişte...

Geçmişe Özlem Zamanın acımadan çekip aldığı, çocukluğumu özledim Annemin haşladığı tavuğu, ekmek arasına koyup keyifle yemeyi özledim Sorumsuzca hata yapıp, annemden babamdan azar işitmeyi özledim Canım acıdığında başımın, dünyanın en büyük sevgisi ile okşanmasını özledim Bütün kötülüklere karşı, koruyucu iki meleğimin yanımda olmasını özledim Çocukluğum bahane, ben,...

Baharda çalışmak bir başka güzel Bahar geldi. Etrafıma bakıyorum herkes bir coşku içerisinde. Kimi bunun farkında kimisi farkında değil. Her gün farklı kişiler görüyorum. Sadece onları izlemek bile bana o kadar çok şey anlatıyor ki. Acaba herkes benimle aynı şeyleri görüyor ve hissediyor mu diyorum bazen. Eğer öyle ise bu gerçekten güzel diyorum. Ya değilse. Ki adım gibi...

Sevgiliye Özlem Özledim be can cazım Hemde nasıl özledim... Bekliyorum kapıda. Başım yukarıda, havayı kokluyorum. Olur ya hani.. Hani o rüzgar var ya, deli rüzgar Belki diyorum, belki Senden ufacık bir koku getirir Rüzgar için ufak dünya için ufak Ama benim için kocaman Kocaman bir koku Aşkı barındıran Özlemi barındıran Hasreti barındıran Şu saklı yüreğime  Minik bir avuntu...

Sessizliğin sesidir susmak Gözlerimi açıyorum, etrafıma bakıyorum. Kim var diye merak içerisinde usulca sesleniyorum. Kimse var mı? Beni duyan, gören... Ses yok. Yalnızım diyorum gene, her zamanki gibi yalnız. Neden diyorum sonra. Neden hep yalnızım ya da yalnız hissediyorum. Nerede yanlış yapıyorum. Ben miyim yanlış olan diyorum. Düşünmek buna çözüm olur mu? Elbette olmaz....